Co roku na niebie można zaobserwować wyjątkowe zjawisko – Perseidy. To rój meteorów, który jest widoczny w Polsce od połowy lipca prawie do końca sierpnia. Większość z nich to drobinki większej komety przemieszczającej się w okolicy Słońca. Widoku na Perseidy warto wypatrywać zwłaszcza w sierpniu. Jak uchwycić go za pomocą aparatu?
Wybierz dobre miejsce do obserwacji
Jeżeli chcemy widzieć Perseidy w pełnej okazałości, trzeba wybrać miejsce oddalone od tzw. zanieczyszczeń świetlnych. Najlepiej sprawdzą się więc okolice wiejskie, odludne i pozbawione dużej ilości sztucznego światła. Jak można się domyślić, nie nadają się do tego skupiska miejskie. Najlepszy widok na gwiazdy znajdziemy tam, gdzie po prostu nie ma zbyt wielu lamp i budynków. Dobrze, aby była to też dość rozległa, otwarta przestrzeń. Wówczas efekt będzie najbardziej imponujący.
Sam rój meteorów znajduje się w gwiazdozbiorze Perseusza, zlokalizowanym na niebie poniżej Kasjopei, czyli gwiazdozbioru o kształcie litery W. Jeżeli chcemy ułatwić sobie zadanie i precyzyjnie określić jego położenie, skorzystajmy z dedykowanych temu aplikacji, np. Google Sky Map. Oczywiście na obserwację Perseidów najlepiej zabrać ze sobą coś wygodnego do siedzenia – koc lub leżak, żeby nie przegapić ani chwili z tego gwiezdnego spektaklu.
Jak fotografować Perseidy?
Do robienia zdjęć „spadających gwiazd” niespecjalnie nadaje się smartfon. Efekt nie będzie w tym przypadku zadowalający, dlatego najlepiej zabrać aparat fotograficzny. Co ważniejsze, trzeba umieścić go na statywie. Jeżeli chcemy uchwycić „ogony” gwiazd, czyli podłużne, charakterystyczne świetlne smugi, należy ustawić jak najdłuższy czas naświetlania. Dobrze jest poeksperymentować i sprawdzić, co pozwoli uzyskać najlepszy efekt (dużo zależy od warunków pogodowych). Ekspozycja powinna wynosić od 10 do nawet 30 sekund. Właśnie z tego względu niezbędny będzie statyw – w przypadku tak długiego czasu ekspozycji, nawet niewielkie drgania aparatu mogą zepsuć zdjęcie. Dlatego przy dłuższym naświetlaniu dostateczna stabilizacja sprzętu jest po prostu obowiązkowa.
Jeżeli chcemy uniknąć jakiegokolwiek poruszenia, możemy ustawić samowyzwalacz. Drugą opcją jest skorzystanie z pilota uruchamiającego aparat. Sam obiektyw powinien być szerokokątny, czyli o dużym polu widzenia, oraz wystarczająco jasny, dzięki czemu łatwiej będzie nam zaobserwować również te mniej widoczne meteory. Musimy przygotować się na konieczność samodzielnego ustawienia parametrów, czyli włączyć tryb M w aparacie. Szczególnie istotna jest ostrość obrazu, którą trzeba wyregulować manualnie, kierując się innym, jasnym punktem, np. księżycem. Konieczne będzie wyłączenie autofokusa. Kolejne dwie, decydujące wartości to ISO oraz przysłona. W pierwszym przypadku powinniśmy celować w wyższą czułość ISO, ale w taki sposób, aby nie pogorszyć znacząco jakości zdjęcia (zazwyczaj wybiera się ISO od 800 do 1600).
Przysłona, krótka ogniskowa i liczba zdjęć
Za to przysłona powinna mieć jak najniższą wartość. W stałoogniskowych najczęściej nadaje się f/1.4, a przy obiektywach kitowych f/3.5. Dla optyki nieco lepszej jakości często wybieraną opcją jest f/2.8. Przy dostatecznie niskiej wartości przysłony, w pojedynczych ujęciach znajdzie się możliwie jak najwięcej światła. Zdecydowanie poprawi to widoczność drobnych punktów świetlnych. Ostatnią, ale niemniej ważną kwestią, jest liczba wykonanych fotografii. Chyba nie trzeba nikogo przekonywać, że im więcej zdjęć zrobimy, tym większe szanse, że któreś wyjdzie. Zazwyczaj lepiej poświęcić trochę więcej czasu na poprawne ustawienie sprzętu, a następnie na wykonanie kilkunastu fotografii, spośród których można wybrać potem idealne, najlepsze ujęcie.
